De Pink Pony Express is een vier persoons ontwerpers collectief dat werkt in regio's die te kampen hebben met extreme omstandigheden. Vaak zijn die het resultaat van economische of politieke crisis, en manifesteren ze zich in frictie tussen bewoners en de gemeente. Deze frictie vormt een communicatief niemandsland waarin beide partijen elkaar nauwelijks begrijpen.
Om dit niemandsland te doorgronden maken wij journalistiek niet met woorden maar met beelden. We gebruiken beeld omdat dit leven inblaast in vastgelopen situaties - in de problemen die spelen - zonder erover te oordelen. De installaties realiseren wij ter plekke en altijd in relatie tot de gemeenschap waarin ze ontstaan zijn.
pink pony express
installatie in het openbaar
home
SUPERNATURAL
In de Kolenkit te Amsterdam, is een buurt waar 80% van de mensen islamitisch is.
Volgens de islamieten is het brood heilig, en daarvoor mag je het brood dus niet weggooien in de vuilnisbak, dus gooide zij deze opstraat zodat het nog dichtbij de aarde is, maar het probleem was dat er ratten op af kwamen. De gemeente had bedacht om een bak neer te zetten voor de brood die dan zij dan 'terug geven aan de aarde'. Het bleek dat de gemeente hier over loog en het gewoon weg gooide.
Pink Pony Express had een project bedacht om al deze broden te verzamelen en te gebruiken om gas mee te maken. 1 broodsnede geeft al 100liter biogas. Zij hebben hier voor een aparaat gebouwd waar je de broden in kan doen en vervolgens met de biogas kan koken.
Dit project werd ge exposeert in een lege ruimte, zij legde hier de broden in een "grid" op de grond om te laten zien hoeveel verschillende er waren, en plaatste de machine en kook pit er bij.
Eerst was hier een heisa over, de islamieten waren boos dat de brood op de grond was geplaatst, dat was een schande. Later begonnen ze pas te snappen wat de bedoeling was en waren er velen enthausiast.
GOUDMIJN
In 2009 heeft de bewonersorganisatie het braakliggende terrein aan de Rozestraat tot park getransformeerd. Er zijn fruitbomen geplant, een bankje geplaatst en een omheind deel van het veld is bedoeld als honden uitlaatplek. De rest van het veld is voor recreatie. Het park wordt gepresenteerd als groot succes, tegelijkertijd ligt het vol met hondenpoep. Dit bewijst het intensieve gebruik, maar ondertussen lijkt het geen geschikte plek te zijn om lang te verblijven.
De hondenpopulatie vormt een sociaal netwerk, want alle honden hebben bazen. Dit netwerk is verspreid over de wijk, maar het park is de plek die zij allen delen: de hub.
Om het netwerk in kaart te brengen hebben we elk uitwerpsel gemarkeerd: een grootschalige actie met eenvoudige middelen. Het aanbrengen van de installatie op het veld gebeurde op een zaterdag, en duurde tien uur. Langdurige zichtbaarheid is een belangrijk element van dit project, en dient als katalysator voor discussie tussen de bewoners. Spreken over de installatie, zonder ook je mening over het gebruik van het veld te geven, was onmogelijk. Het proces van het maken is minstens zo belangrijk als het eindresultaat.
Goudmijn toont dat een fysieke ingreep alleen niet genoeg is om een plek te veranderen. De installatie doorbreekt het taboe om over het veld te praten en heft ruimte gecreëerd voor discussie, zonder intimidatie. Uiteindelijk hebben we ongeveer tweeduizend paraplu's gebruikt voor de luchtfoto. Gele paraplu's voor het uitlaatveld, groene voor het gras. Grote paraplu's voor grote honden, kleine paraplu’s voor kleine honden. Hoewel het niet ons doel was de financiële waarde te meten, willen we niet ongenoemd laten dat het veld een goudmijn is. In boetes ligt hier meer dan 170.000 euro.
FINAL FANTASY #1
In 2009 heeft de bewonersorganisatie het braakliggende terrein aan de Rozestraat tot park getransformeerd. Er zijn fruitbomen geplant, een bankje geplaatst en een omheind deel van het veld is bedoeld als honden uitlaatplek. De rest van het veld is voor recreatie. Het park wordt gepresenteerd als groot succes, tegelijkertijd ligt het vol met hondenpoep. Dit bewijst het intensieve gebruik, maar ondertussen lijkt het geen geschikte plek te zijn om lang te verblijven.
Om de sociale dynamiek te registreren plaatsten wij een camera op het dak van de flat die uitkijkt over het park. Dit was wettelijk toegestaan, omdat de gemeente was vergeten de bordjes met 'cameratoezicht' weg te halen. In eerste instantie nam de camera automatisch elke vijf minuten een foto. Na een paar dagen merkten wij dat er bijna niemand in beeld kwam. Toen hebben we de frequentie opgevoerd naar twee minuten.
Blijkbaar was de functie van het veld, ondanks de fysieke transformatie tot park, nog niet veranderd. Mensen blijven vaak niet veel langer dan twee minuten. De meeste mensen blijven op de grens en vooral de honden gebruiken het gras.
In twee weken namen wij meer dan 5000 foto's, die we samen hebben gevoegd tot een visionair groepsportret dat de mogelijke potentie van het park verbeeld.